Duizend stappen in metallic schoenen

Vorige week woensdag trok ik voor allereerste keer naar de persdagen. Elk jaar opnieuw las ik de ervaringen van medebloggers. Wel zo ging het eraan toe bij mij…

 

Mijn wekker ging nog een uurtje vroeger af dan gewoonlijk. Zes uur stipt. Thank God voor concealer want anders wandelde ik in Antwerpen met een facial look genaamd ‘those bags under my eyes are Prada‘. Hoe dan ook. Klaarmaken die handel en hoppa, de trein op.

 

Een treinritje Kortrijk-Antwerpen heeft al snel tijdsduur van een dik uur. Gelukkig had ik het gezelschap van collega-blogger Fobe. Even gezellig bijkletsen. Over bloggen (natuurlijk). Over persdagen (natuurlijk). Over het drukke leven en andere alledaagse dingen. De tijd ging snel voorbij. Antwerpen-Berchem bleek de volgende halte, mijn halte. Daar stond Told You So-collega Merel op mij te wachten.

 

Mag ik trouwens even een zin of twee of meer wijden aan deze fantastische vrouw ? Al heel snel hadden we een klik en op een even snel tempo was het duidelijk dat ik voor haar online baby’tje Told You So mocht schrijven. Ze is, voor mij, de beste en meest oprechte gids doorheen het soms nogal fake bloggerswereldje. Elke keer opnieuw motiveert ze mij in de goede richting. En mocht het van haar afhangen. Wel dan zou ik met schrijven wel mijn kost kunnen/mogen verdienen. Wat natuurlijk voor mij de ultieme droom is. Voorlopig toch nog een gekoesterde droom ;).

 

Burococo

 

Na een gezellige koffieklets gingen we richting de cruelty free press days. Georganiseerd door onder andere Burococo, Apple Tree PR Services en O’Sérieux. Ik ben enorm voorstander van de cruelty free beweging die vooral aan zijn opmars bezig is binnen de cosmeticawereld. Heel kort uitgelegd: cruelty free merken willen het anders doen dan de grote merken en de daarbij horende marketingmachine. Ze willen producten op de markt brengen die effectief doen wat ze beloven. En dat allemaal zonder al te veel schade aan het milieu en zonder dat dieren pijn zouden lijden.

 

Ik verdiepte me in een aantal nieuwe merken. Liet mijn kortgewiekte nagels lakken. Zag alle koppen naar één bepaalde richting gaan toen een niet zo onbekend blondje van een bekend programma de locatie binnenstapte. Een televisieprogramma met in de naamgeving iets met een kleur die ik verafschuw. En iets met ambitie. You get it? Hoe dan ook maar door mijn ‘eerste schooldag’-stress en verandering van gezelschap, vergat ik mijn goodiebag. De goodiebag is de reden waarom sommige bloggers enkel bepaalde PR bureaus en andere niet binnenstappen. Ieder zijn keuze natuurlijk. Het vergeten van die goodiebag, is dan vooral iets wat enkel chaotische ik wel eens zou doen. Ahja. Kan gebeuren.

 

 

Yapado

 

 

Het volgende PR bureau was Yapado. Ik kende dit bureau al door andere Belgische bloggers en vloggers. Het was er heel gezellig en leuk! In een oogblink zag ik Zoë Fellows. Het contact bleek ons iets te kort. Dus dat maken we goed op een volgend event. Gotta love her style trouwens. Bij Yapado kreeg ik niet enkel make-up mee, ook wat eten én een cadeautje voor mijn hond. Vooral de hondenparfum van Beaphar vind ik fantastisch. Even ruikt mijn kleine beste vriendin niet naar hond maar naar een variant van Coco Mademoiselle. Een reden meer om mijn kleine veruiterlijking van pure liefde te knuffelen.

 

 

Walkie Talkie

 

 

Het laatste persbureau was het Gentse Walkie Talkie. My Little Pony’s en klassieke toetsenborden deden hun gasten flashbacken naar de jaren 90. Fantaaaastisch vond ik het. Mijn gezonde obsessie voor unicorns kwam duidelijk naar voren toen ik een stempel (te koop bij Veritas) ontdekte met een silhouet van het magisch ding. Met het enthousiasme van een klein kind versierde ik mijn T-shirt onder goedkeurend oog van Walkie Talkie chick Daphne. We volgden elkaar al een tijdje op Instagram maarhadden elkaar nog niet eerder in real life gezien. Dat zou je eigenlijk niet gedacht hebben, mocht je ons gezien hebben. We lachten wat af! Wel, het was vooral Daphne die lachte met mijn geklungel. Terecht trouwens. Ook zag ik lieve Valerie terug van Falderie. Het was duidelijk dat het kort weerzien écht te kort was. De zin naar een nieuwe bloggersmeeting was er zeker en vast!

 

Walkie Talkie

 

 

Uiteindelijk ging ik terug naar huis. Eén probleem; ik wist totaal niet waar ik precies in Antwerpen was. Gelukkig bestaan er zo’n dingen (apps) met kaarten (Google Maps bij voorkeur). Jammer genoeg bevond ik mij een ‘no go Uber’-zone en dus zocht ik de dichtstbijzijnde bushalte op. Met het geheugen van een zeef vergat ik al snel welke richting ‘geladen met goodiebags’-ik op moest. Opnieuw gelukkig, zijn er zo’n mensen als Daphne die mij erop wijzen de andere richting uit te gaan. There she goes. In metallic schoenen. Te veel goodiebags. En vooral handen te kort om ze te dragen. En nee, ik zou daar niet te veel over klagen mocht…

 

 

…mijn bushalte degelijk bediend worden. Ik had het zuurverdiende geluk dat er wegenwerken waren waardoor ik nog duizend stappen verder moest ondernemen. Uiteindelijk zag ik het (nog steeds) indrukwekkend station Antwerpen-Centraal. De trein met eindbestemming Kortrijk stond al vertekkensklaar. Eens thuis ontpopte ik mezelf tot de vrouwelijke versie van de Kerstman. Die natuurlijk iets te vroeg op bezoek was. Want het zit zo. Goodiebags zijn heel fijn. Zeker. Maar ik voel me ongemakkelijk dat ik dingen krijg gewoon omdat ik ergens aanwezig ben. En daarom deel ik ze met mijn mama en vriendinnen.

 

BTW: Volgende keer doe ik dat toch allemaal met de auto hoor.